Column: De waan(zin) van de week
Twintig jaar geleden liep ik stage in Tsjechië, een land dat net afgescheiden was van Slowakije. De mensen waren gastvrij en een van mijn collega’s nodigde mij uit om getuige te zijn van het slachten van hun varken. Ze woonde in een klein dorpje en die zaterdagochtend moest ik om half zes opstaan, om op tijd te komen voor het ‘slachtritueel’.
Nadat ik een kopje koffie kreeg in de keuken vroeg de collega me om naar buiten te gaan. Aangekomen in hun tuin hoorde ik een hels kabaal. Een minuut later verschenen drie mannen uit een schuurtje, terwijl ze een groot tegenstribbelend varken meesleurden. Ze namen het dier mee naar een klein hek en bonden zijn linkerachterpoot met een touw vast aan dat hekje. Vervolgens duwden en trokken ze net zo lang tegen het varken totdat die zijwaarts op de grond viel.
Twee mannen sprongen bovenop het dier en op dat moment kwam de moeder van mijn collega aanlopen met een grote pan. Deze pan hield ze onder de keel van het varken. Een blinkend mes werd tevoorschijn gehaald en onder luid gekrijs van het varken werd zijn keel open gesneden. Nee, geen grote snee waarbij het beest meteen van de wereld zou zijn, maar een klein gaatje, dwars door een ader. Het varken gilde en gilde, terwijl een van de mannen zijn rechtervoorpoot op en neer pompte. Die handeling zorgde ervoor dat het bloed uit de keel van het varken gutste. De moeder ving dit bloed op in de pan. Toen die pan vol was, werd een tweede gehaald die ook weer gevuld werd.
Ondertussen krijste het arme varken als een bezetene, maar langzamerhand werden de geluiden zachter. Dat was het moment dat het mes nogmaals in de keel werd gezet en uit alle macht schreeuwde het varken nog extra hard. Het bloed stroomde onder het gepomp van het rechtervoorpootje extra hard. Het hele slachtingproces leek een eeuwigheid te duren, totdat mijn collega op een gegeven moment zei: ‘Kaputt’. En inderdaad; een seconde later was het varken overleden.
Waarom dit verhaal? In Nederland is onlangs een compromis gesloten over het halal slachten. Een dier mag niet langer dan veertig seconden lijden, terwijl hij onverdoofd geslacht wordt. Iedere van die veertig seconden is voor dat stervende dier een martelende eeuwigheid. Onverdoofd slachten? Dat kan toch echt niet meer!
